بلاغت – بدیع و بیان

بلاغت، از علوم کهن ادب فارسی است. به سبب خاستگاه، ریشه، گروه بندی و موارد کاربرد آن، گاه مورد توجه علوم مرتبط قرار گرفته، رشد کرده و گاه به رکود مطلق گراییده است. امروزه به سبب رویکرد شاعران، نویسندگان و پژوهشگران معاصر به موضوعات روز و نقد ادبی غرب، بلاغت و علوم وابسته به آن از ایستایی درآمده و هم گام با علوم انسانی و اجتماعی پیش رفته است.
فصل اول کتاب به بدیع لفظی و فصل دوم به بدیع معنوی اختصاص یافته است. در این دو فصل سعی شده مطالبی انتخاب شرح و تفسیر شود که در بلاغت زبان فارسی کاربرد دارند.
در فصل سوم، قالب ها و اصطلاحات ادبی به همراه شاهد مثال آمده است و در صورت لزوم توضیح و تفسیری نیز ارائه شده است.
فصل چهارم، به علم بیان (تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز) اختصاص یافته و توضیحات لازم دربارۀ هر یک از مباحثبه اختصار ارائه شده است.