کیو کیو کشتمت…!

مانو و اونام دو پسر هم‌سن و سال‌اند، اما یکی در صلح و دیگری در جنگ زندگی میکند. آن‌ها شبیه هم‌اند، درس میخوانند، خانواده دارند و پر از رؤیا و آرزو هستند. قرارگرفتن آن‌ها در موقعیت‌های گوناگون و تجربهی فضاهای متفاوت، خواسته‌ها و آرزوهایشان را شکل میدهد. بازیهای جنگی برای مانو بسیار جذاب و سرگرم‌کننده است، درحالیکه اونام در جنگ و کشتار زندگی میکند.

زندگی در کنار خانواده و به دور از خشونت، حق همهی کودکان است. اِبِر، نویسندهی کاندید جایزهی آسترید لیندگرن، در روایتی موازی، با رویکردی صلح‌جویانه، دو کودک را در شرایط جنگ و صلح قرار میدهد و با قیاس فضاهای زندگی و نشان‌دادن واقعیت‌های پیش روی آن‌ها، چهرهی تلخ و زشت جنگ را به مخاطبانش نشان میدهد. و در این میان، آرامشی که شاید برای بسیاری عادی به نظر برسد، ارزش دیگرگونه‌ای مییابد.

این کتاب، ضمن انتقاد از فرهنگ خشونت‌طلبانهی حاکم بر جامعه‌های مرفه، نیازها و دغدغه‌های کودکان و مردم کشورهای درگیر جنگ را به شکلی مؤثر مطرح میکند و قضاوت را به مخاطبان کودک و بزرگسال خود واگذار میکند.